Lariam de gekste!!
Blijf op de hoogte en volg Eva
12 Oktober 2012 | Zambia, Choma
Ik heb de smaak van het schrijven gelukkig weer een beetje te pakken gekregen, dus ik ga snel verder met de dinsdag. Ik zou om half 11 dienst hebben met Leonore in the operation theatre, we zouden dan Wieteke en Stieneke gaan aflossen die er om 8 uur moesten zijn. Helaas voelde Wieteke zich vandaag niet zo lekker waardoor ze besloot om thuis te blijven. Daarom ben ik om 8 uur al met Stieneke naar de OK gegaan. We hebben best veel gezien, Dr. Spurrier had dienst, de Amerikaanse arts die hier een nogal autoritaire rol op zich heeft genomen die mij eerlijk gezegd totaal niet aanstaat. Hij is absoluut goed in z’n werk, maar ik vind het een verschrikkelijke vent. Hij begon met een liesbreuk in de grote operating room bij een jongetje van ongeveer 1,5. Het begon al niet helemaal lekker omdat het jongetje niet goed in slaap raakte na het toedienen van de narcose, hij leek een beetje resistent te zijn voor ketamine. Na verhoging van de dosis kon de operatie dan toch beginnen. Was interessant om te zien, helaas viel de stroom uit vlak nadat ze waren begonnen met de ingreep. Dit maakte het allemaal wat lastiger, vooral omdat het erg lang duurde voordat de noodgenerator aansloeg en er in eerste instantie nergens een zaklamp te vinden was. Dat bedenk je je toch niet, de stroom valt hier zo vaak uit dus je zou zeggen dat mensen daar wel enigszins op voorbereid zijn, maar niet dus. De operatie is gelukkig met goed gevolg en nog vrij snel afgerond. Vervolgens gingen we in de kleine OK kijken, waar de lieftallige Dr. John (de arts die vroeg of ik getrouwd was en die me erg veel liet doen) bezig was met het besnijden van een jongetje van een jaar of 10. De reden voor de circumcisie was traditioneel en religieus, maar ook voeren ze de ingreep hier vaak uit omdat het de kans op transmissie van hiv verkleint. Ze doen het dus niet alleen uit geloofsovertuigingen, maar het vermindert ook de prevalentie van hiv. Vervolgens kwam het kleine zusje van het meisje met de brandwonden naar de OK. Ik had volgens mij eerder al verteld dat het meisje van 7 haar kleine zusje van een jaar oud op haar rug had zitten toen de vlammen haar omvatten. Het zusje is verbrand over haar hele rechterarmpje en handje en over een deel van haar zij, rug en hoofdje. Ook dit was weer verschrikkelijk om te zien, de wonden zagen er afschuwelijk uit, er zit heel veel dode huid overheen. Dr. John zei tegen me dat ik steriel moest gaan staan (ik had hoofdkapje, mond-en-neuskapje op en moest steriele handschoenen aan), omdat ik van hem de wonden mocht ontsmetten en verzorgen. Helaas kwam vlak hierna Dr. Spurrier de OK binnen en hij nam het heft in handen. Ik heb tijdens de procedure helaas de hele tijd met m’n handen in elkaar gevouwen staan toekijken, in de hoop dat ik nog iets mocht doen, maar helaas.. Het meisje was gelukkig onder narcose gebracht want het ging er heftig aan toe, Spurrier scheurde en knipte hele stukken dode huid af waardoor ze op veel plekken ook weer begon te bloeden, gruwelijk vond ik het. Ondertussen had Leonore zich ook bij ons gevoegd en met z’n drieën hebben we verder meegelopen. We gingen met Dr. John mee naar de gipskamer, waar zojuist een vrouw was neergelegd met een vaginaal abces dat gedraineerd moest worden. Daarna kwam er een jongetje van een jaar of 2 à 3 die een grote pinda in z’n neus had gestopt en keihard aan het schreeuwen was. Dr. Spurrier had een paperclip zo omgebogen dat hij de pinda er binnen een minuut uitgepulkt had zonder dat er narcose nodig was. Het kindje schreeuwde het uit, maar werd snel weer herenigd met z’n moeder en mocht lekker naar huis. De laatste ingreep van de ochtend was de sterilisatie van een vrouw, een zogenaamde bilaterale partiële salpingectomie. Dit wil zeggen dat de eileiders van de vrouw worden afgeknoopt en dat er een stukje tussenuit wordt geknipt. Dit was erg interessant om te zien en we hebben daar flink wat foto’s van kunnen maken die ik in Nederland in geuren en kleuren zal toelichten. Ook was de hechttechniek van Dr. Spurrier heel interessant om te zien, hij hechtte namelijk aan de binnenkant van de huid, zodat de hechtingen niet te zien zijn en ook niet meer verwijderd hoeven te worden.
Als klapper op de vuurpijl, kwam een OK-assistent na deze operatie naar ons toe met de mededeling dat er Cola, Fanta en chocoladekoeken klaarstonden en dat we daar lekker van mochten pakken. Wij waren zo blij als kleine kindjes, want frisdrank en koeken zijn hier zeer schaars en we hadden alle drie ontzettende dorst en trek. Toen we naar de lekkernijen toeliepen en op het punt stonden om wat te pakken (Leo had zelfs al een pak koek in d’r hand), bulderde Dr. Spurrier dat dat absoluut niet voor ons was en dat we niks mochten pakken. Het was alleen voor medewerkers en zeker niet voor studenten. We stonden perplex en zeiden dat de assistent ons had gezegd dat we wat mochten nemen, waarna Spurrier gelijk de assistent een enorme veeg uit de pan gaf. Dat was natuurlijk helemaal niet onze bedoeling en we hebben de arme jongen onze excuses aangeboden en ontzettend bedankt. Ik had zwaar de pest in en sinds dit akkefietje heb ik een nog veel grotere hekel aan Spurrier, de bijnaam die we voor hem hebben is trouwens ‘de Kraai’. Gelukkig had Leo snel het pak met 2 chocoladekoeken in haar zak gestopt haha, dus we zijn snel sneaky in de kleedkamer gaan staan om de koeken met z’n drieën op te eten. Vervolgens hebben we afscheid genomen en zijn we, heftig napratend over het voorval, weer terug naar de dorm gelopen.
Om half 3 hadden we college, maar toen er tegen 3 uur nog steeds geen docent was gearriveerd, is Frank gaan informeren waarna bleek dat we in het ziekenhuis moesten zijn voor de les. We waren daar naartoe gelopen en hebben nog een tijd zitten wachten, Frank pleegde wat telefoontjes, maar we konden weer naar huis want de arts in kwestie wist van niks en was er niet. Was weer een ontzettend nuttige middag dus.. We hebben relaxt een filmpje gekeken en verder die dag niet zoveel noemenswaardig meer gedaan. Wel heb ik ’s avonds, toen de meesten al naar bed waren, nog goede gesprekken zitten voeren met Nicole, Justin, Frank en Stieneke over liefde en relaties. Rond 12 uur gingen Nicole en ik naar onze slaapkamer, waar Leo en Wiet al lagen te pitten. Toen ik bijna in slaap viel, werd ik wakker van een fel licht. Ik deed m’n ogen open en zag dat Wieteke slaapdronken vanuit haar bed met een zaklamp op de deur lag te schijnen. Ik vroeg haar wat er aan de hand was, en kreeg een mompelend antwoord terug waar ik niks van kon maken. Ik begon te lachen en zei; ‘FREAK’, waarna Wieteke een beetje chagrijnig wakker werd hahaha en ik helemaal niet meer bijkwam. Ik zei nog GROETJESSSSS en kreeg nog zachte groetjes terug voor we in slaap vielen. Een tijdje later werden Wiet en ik weer wakker omdat Leo in haar slaap lag te schreeuwen: “WOOW WOOW WOOOOH!!” en daar achteraan heel rustig: “oke”, toen ze wakker werd en zich besefte dat ze onzin aan het uitkramen was en ze gewoon in haar bed lag. Weer kwam ik niet bij, we maken ’s nachts af en toe echt de gekste dingen mee. En het was nog niet voorbij, want ook ik heb m’n steentje bijgedragen. Ik was er ineens van overtuigd dat er iets met Nicole aan de hand was, waarna ik m’n zaklamp pakte en volle bak door de kamer ben gaan schijnen, aan Nicole vragend of alles wel goed ging en wat er aan de hand was. Naarmate ik wat langer door de kamer keek, besefte ik dat er helemaal niks aan de hand was en iedereen gewoon braaf in z’n bedje lag. Heeeeel vreemd was dit, Leo had nog gereageerd maar daar kan ik me niks van herinneren..
Woensdag was nationale filmdag voor Stieneke, Inge en mij, we hebben maar liefst 3 films gezien.
Maar eerst gingen we ’s ochtends op bezoek bij een traditional healer hier in de buurt. Met een chauffeur annex tolk gingen we in een busje op weg. Over de kleinste zandweggetjes over heuvels kwamen we aan bij het hutje van de man. Het was een vies, klein, donker huisje waar we naar binnen moesten nadat we een heleboel personen de hand hadden geschud. Er zat een heel oud ventje binnen, die er erg zwak uitzag. De tolk vertelde ook dat hij ziek was en niet in optimale conditie verkeerde. Hij was gelukkig wel in staat om al onze vragen te beantwoorden. We zijn veel te weten gekomen over zijn manier van leven en behandelen en hij vertelde dat hij z’n beroep al uitoefent sinds 1938. Toen kwam bij ons de vraag naar boven hoe oud hij dan in godsnaam was. Het antwoord bleek te zijn dat hij was geboren in het jaar 1913, deze man was maar liefst 99 jaar oud, WAUW!!
We hebben ongeveer een uur bij de oude man binnen gezeten, ik heb een stukje gefilmd en wat foto’s gemaakt dus die kan ik lekker laten zien over 3 weken. Hij vertelde onder andere dat hij bijna alles met kruiden doet, dat hij aan de handpalm van z’n patiënten kan zien wat er aan de hand is en welke kruiden hij moest voorschrijven. Hij beweerde in eerste instantie dat hij nooit iets anders gebruikt dan kruiden, maar na doorvragen vertelde hij toch ook dat hij wel eens therapie gebruikt met hete stoom bij het uitdrijven van boze geesten uit kinderen. Zulke slachtoffertjes hebben wij dus al meerdere malen met brandwonden in het ziekenhuis zien liggen..
Na het ritje terug naar huis hebben we even ontspannen en om 1 uur was het tijd voor de lunch. Ik hoopte eindelijk weer ’s een keer op iets lekkers te eten, maar het viel weer ontzettend tegen. Ik weet nog dat ik in m’n eerste blogs ontzettend positief was over het eten, maar het begint me ondertussen echt m’n strot uit te komen eerlijk gezegd. Elke dag rijst of spaghetti, af en toe een gekookte aardappel, elke dag dezelfde ‘niet zo lekkere’ koolsalade en meestal vieze, droge, taaie kip die ik niet eet of worsten die te ranzig voor woorden zijn. Ik weet dat ik echt niet mag klagen, maar ik moet het toch even kwijt. Ik was zo ontzettend chagrijnig toen ik voor de 100ste keer weer een pan rijst en prut zag staan, dat ik spontaan m’n eetlust verloor en weg ben gegaan uit de eetzaal. Ik ben lekker ff in m’n eentje in de woonkamer gaan zitten en heb een cupasoupje voor mezelf gemaakt. Iris was heel lief en kwam nog even bij me kijken om te checken of alles wel goed ging, maar ik moest gewoon even in m’n eentje uitrazen.
Om 2 uur hadden we ons laatste college van Gertjan, hij vertrok namelijk eind van de middag voor een paar dagen naar Zimbabwe om spullen over te verhuizen. Ze gaan in december definitief in Zimbabwe wonen namelijk.
Tussen alle bezigheden door hebben we dus nog films zitten kijken, ’s avonds na het eten (wat ik weer niet door m’n keel kreeg) hebben we met z’n allen Cast Away gezien met Tom Hanks, blijft een goeie film!
De nacht die hier op volgde was nog grappiger dan afgelopen nacht. Wieteke en ik gingen allebei op tijd naar bed en lagen nog een hele tijd over van alles en nog wat te kletsen. Toen ik op een gegeven nog midden in m’n verhaal zat, brabbelde Wiet ineens iets waarna ze kei- en keihard begon te lachen. Ze giechelde; ‘hahaha ik viel in slaap!!’, ze was tijdens mijn verhaal binnen enkele seconden weggedommeld en hoorde zichzelf zeggen: ‘alleen m’n voeten liggen nog op tafel’. Toen ze zich realiseerde wat ze zei en weer bij haar positieven kwam, kwam ze niet meer bij en raakte we samen in een enorme slappe lach. Toen ik de volgende ochtend wakker werd, was ik erg trots omdat ik dacht dat ik me rustig had gehouden. Blijkbaar was dit niet zo, want Wieteke had me horen roepen: ‘Blijf van m’n koffer af want dat is de enige koffer die ik heb, gabbertje!’ Nou, toen ik dat hoorde wist ik echt niet meer wat me overkwam, ik kraam echt de meest bizarre dingen uit ’s nachts joh. Lariam doet z’n naam zeker wel eer aan!
Ik dacht dat ik vanmorgen vrij was, dus wilde het ontbijt overslaan om lekker een beetje uit te slapen. Maar om 5 over 7 stormde Wieteke de kamer binnen met het nieuws dat Frank zich had vergist in het rooster en dat zij, Frank, Inge en ik ingepland waren voor clinic rounds. Ik ben dus halsoverkop opgestaan om toch mee te ontbijten en iets voor half 9 gingen we dan toch weer richting het ziekenhuis. Ik ging met Frank op de Paediatric Ward meelopen, mijn domein, YESS!! Toen we op de afdeling kwamen, was de arts helaas al begonnen met de ronde. Dat is wel lastig hier, ze beginnen gewoon eerder of juist veel later als ze daar zin in hebben. We hadden dus al een paar patiëntjes gemist, maar zijn snel ingehaakt. Ik heb onder andere het kleine ventje gezien dat dinsdag geopereerd was aan een liesbreuk waar ik bij had meegekeken. Het ging erg goed met hem, hij kroop lekker over de vloer en hij mocht vandaag gelukkig weer naar huis. Verder was er een heel schattig klein meisje met de naam Precious die een luchtweginfectie had en een kindje die een maag-darmontsteking had. Ook lag er een kindje met hiv, een kindje die ziek was en waarbij z’n lever enorm was vergroot, een kindje dat zwaar ondervoed is en ik heb Choolwe weer gezien, het lieve meisje waar ik in de playroom mee heb gespeeld. Het ging gelukkig een stukje beter met haar, haar voedingstoestand gaat gelukkig vooruit. Het ergst wat ik zag was een klein meisje dat in aanraking was gekomen met chemicaliën waarmee ze het land besproeien. Ze was echt ontzettend ziek en apathisch, ze kon helemaal niks, had koorts en toen ik met m’n stethoscoop naar haar longetjes en hartje luisterde, schrok ik. Ik had nog nooit zoiets gehoord, haar hart racete en ging enorm tekeer en in haar longen hoorde je ontzettende reutels en ze klonk enorm benauwd. De arts vertelde dat ze toen ze binnen werd gebracht bewusteloos en bijna dood was geweest. Ik hoop zo dat ze er bovenop komt.. De ronde bij het kleine meisje met de brandwonden hadden we gemist, maar de arts zei dat het niet zo goed met haar gaat, dus ik ben van plan van de week nog wel even bij haar en bij haar grote zus te gaan kijken.
’s Middags hadden we weer een erg leuk uitstapje, we gingen namelijk naar een feest voorafgaand aan een bruiloft. We gingen met een soort pick-up truck en zijn gezellig met z’n alle achterin de laadbak gaan zitten, super leuk was dat. De rit duurde nog best lang, ongeveer 3 kwartier, en op een gegeven moment begonnen onze billen wel een beetje pijn te doen.
Toen we aankwamen op de plaats van bestemming, werden we luid onthaald, iedereen kwam op de auto afgelopen en er werden geweldige geluiden gemaakt. De vrouwen maken een geluid met hun mond hier, door hun tong heel snel van links naar rechts te laten gaan, iets wat wij na veel oefenen nog steeds niet kunnen haha. Toen we uit de auto stapte had iedereen zo veel belangstelling voor ons, ze stonden in hordes om ons heen. We begonnen gelijk met ze te dansen, ik heb grappige filmpjes en foto’s gemaakt. Iedereen kwam ons de hand schudde en we werden heel hartelijk ontvangen. Frank en Bart hebben meegeholpen met het roeren in de enorme pannen Shima, en wij, de meiden, mochten op een gegeven moment het huisje in om de bruid te gaan bekijken. Het was een heel verlegen meisje van 17 dat de volgende dag zou gaan trouwen met haar verloofde van 25. Het feest werd in haar dorp gegeven, haar verloofde mocht hier niet bij aanwezig zijn. Vervolgens moesten we met z’n alle weer een ander hutje binnen om daar te gaan eten. We hadden alleen echt geen trek, omdat we net hadden geluncht en we geen shima en twijfelachtig vlees meer konden zien. Het is echter onbeschoft om te weigeren dus we hebben ons best gedaan, ik heb wel het vlees (keuze uit kip, varken en geit) laten staan. Daar was ik enorm blij om toen Annet me iets liet zien wat op haar bord lag en een stuk varkenshuid bleek te zijn, gadverdamme! De haren stonden er allemaal nog op, bahbah! Als kers op de taart kregen we vervolgens nog het Zambiaanse lekkernij, zogenaamde sweet beer, de Tonga naam weet ik zo even niet. Het drankje heeft in de verste verte niks met bier te maken zoals wij het kennen, het is een witte drap van gekookte maïs en weet ik veel wat allemaal nog meer en de klonten drijven erin. Iedereen kreeg een glas, maar toen ik zag dat Wieteke bijna over haar nek ging bij elk slokje dat ze nam, heb ik me opgeofferd en stiekem ook haar glas leeggedronken. Wat was ik blij toen ons vervolgens werd gezegd dat we naar buiten moesten, omdat het tijd was om cadeaus te gaan geven en te gaan dansen. De bruid kwam naar buiten met een grote doek om haar lijf en over haar hoofd heen waardoor je haar gezicht niet kon zien, ze had haar hoofd voorovergebogen. We hoorden later dat dit een ritueel is en dat de bruid niet mag lachen en bedroefd moet zijn, omdat het anders betekent dat de bruid blij is om haar familie te verlaten en bij haar man te gaan wonen. De bruid moest op een stoel gaan zitten, met het neefje van de bruidegom naast haar, waarna een oom van de bruid een hele theatrale speech gaf in Tonga. Als eerst gaven de ouders haar geld en daarna waren wij aan de beurt. We hadden met z’n alle 120.000 kwacha gegeven, ze vonden het erg gul en moesten na onze gift mee gaan dansen. Die mooie geluiden werden ook weer gemaakt na elke gift en ik heb uit volle borst meegedaan, dit veroorzaakte veel gelach bij m’n groepsgenoten;)
Rond 5 uur moesten we helaas weer gaan, omdat de pick-up truck op tijd terug op het terrein moest zijn. Deze keer ben ik in de laadklep gaan staan voor een beter uitzicht en minder pijnlijke billen. Was een heerlijk ritje, we waren nog langs ons dorpje Mizinga gekomen en hebben onderweg naar iedereen gezwaaid en geroepen. We waren te laat thuis voor het avondeten dus hebben later allemaal nog wat getoaste boterhammetjes gegeten. Vervolgens hebben we met z’n allen, om in de Afrikaanse sferen te blijven, The Lion King gekeken en daarna ben ik lekker naar bed gegaan.
Vanmorgen dacht ik wederom dat ik me goed had gedragen vannacht en niks had geroepen of geschreeuwd, maar deze keer was het Nicole die me van die illusie beroofde. Ik was blijkbaar erg chagrijnig in m’n slaap en had flink liggen klagen over de pijn in m’n kont die ik wel niet had, ongekend weer hoor haha. Ik kan me nog wel vaag herinneren dat ik iets droomde over het bed waarin ik lag en de enorme kuil die in het midden zit. Dat is ook echt zo, het bed is bagger haha, dus ik zal me daar wel boos om hebben liggen maken denk ik.
Om 5 uur vanmorgen zijn Wieteke, Bart en ik opgestaan omdat we hadden afgesproken om naar de dam te lopen en van de vogels en de zonsopgang te gaan genieten. Toen we wakker werden was het nog pikdonker, maar toen we om tien voor half 6 weggingen was het al vrijwel licht. We hebben 20 minuten gelopen naar de dam en toen we daar aankwamen, kwam precies de zon heel erg mooi op door de bomen. Het gaat zo snel hier, binnen 5 minuten is de zon er ineens, je ziet ‘m gewoon omhoog komen als je er even naar kijkt. Ook hebben we wat mooie vogels gezien, ik heb weer heel wat foto’s gemaakt en vond het heerlijk om te doen. Ik vind dat als je de kans krijgt om een Afrikaanse zonsopgang te zien, je die zeker moet grijpen. Rond half 7 zijn we weer terug gaan lopen en we waren precies op tijd voor het ontbijt om 7 uur. We kregen lekker pannenkoekjes, ik had enorme honger dus die gingen er wel in! Na het eten ben ik nog lekker even m’n bed ingekropen. Leo en nog een paar anderen zouden vandaag op fieldtrip gaan om 9 uur, maar om half 10 kwam Leo alweer de slaapkamer in met het nieuws dat alle fieldtrips van vandaag niet door gingen. De fieldtrips van volgende week gaan misschien ook niet door, dus daar hoop ik maar niet meer op. Het is aan de ene kant ook wel een pluspunt, want heel misschien kunnen we nou woensdag wat eerder naar Livingstone. Als het lukt gaan we dan nog proberen om de boottocht bij zonsondergang te doen. Frank heeft de chauffeur Danny al gebeld, hij kan gelukkig eerder komen en ook de organisatie Jollyboys in Livingstone heeft gemeld dat we de BoozeCruise nog kunnen boeken. Het hangt nu nog af van Janneke en van hoe laat we woensdag de presentaties gaan geven, dus ik ben benieuwd!
Ik ben vanmorgen lekker ff in m’n bikini in de zon gaan liggen, het was weer heel warm. ’s Middags zijn we met een aantal nog naar een college over malaria gegaan dat optioneel was voor ons, maar Wiet en ik hadden allebei buikpijn dus we zijn eerder terug gegaan. We hebben even op de wc gezeten, jawel ik heb weer 2x diarree gehad vandaag, joepie, en zijn na een tijdje eindelijk aan onze opdracht gaan werken. Het kost erg veel moeite om ons er toe te zetten, maar we zijn een eind op weg met de presentatie voor woensdag, dus het komt wel goed denk ik.
Tot etenstijd zijn we bezig geweest, helaas was het eten weer smerig, die soort van koolsalade, smakeloze aardappelpuree met klonten en die ranzige worsten die ik uiteraard weer heb overgeslagen. Ik heb me wel helemaal stuk gelachen tijdens het eten, onder andere omdat iedereen om me heen me misselijk maakte met vieze worstenacties. Dankzij Bart vlogen de worstenvellen over tafel en ook Wieteke zat lekker te viezerikken met de aardappelpuree.
Na het eten heb ik even buiten gezeten met Justin, Leonore en Wieteke, weer hadden we enorme slappe lachbuien, het ging over dwergkezen en andere dingen die ik hier niet op kan schrijven. Ik heb net lekker gedoucht en zit nu rustig in de woonkamer al een tijdje te schrijven. Het is nu half 10 en ik denk dat ik zo maar ’s lekker ga slapen, het was vroeg dag vandaag dus ik ben best moe.
Oh trouwens, ik krijg internet op m’n telefoon niet meer aan de praat, vandaar dat ik al ruim een week niet meer op whatsapp ben geweest. Ik vrees dat het me ook niet meer gaat lukken, dus dan weten jullie dat ik berichten op app niet lees.
We zijn op de helft nu, de tijd vliegt voorbij.. Nog maar 3 weken en dan zit ik weer lekker thuis op de bank en zie ik jullie allemaal weer!! Morgen is m’n laatste dienst in het ziekenhuis hier, als het goed is sta ik op de Maternity Ward dus ik heb er zin in! Ik hoop echt dat ik een bevalling of een keizersnede te zien krijg, want dat heb ik helaas nog niet meegemaakt. We hebben trouwens vandaag te horen gekregen dat we morgen gaan vliegen hier, supergaaf! Ze hebben hier een klein vliegtuigje, waar we met 5 tegelijk in passen. We gaan lekker een kwartiertje hier over Macha vliegen, whoehoe!! Omdat we met z’n twaalven zijn en je betaalt per vliegtuig en niet per persoon, gaan we waarschijnlijk in drie etappes vliegen, waardoor er 3 mensen 2x kunnen vliegen. Ik heb me al aangeboden, betaal graag nog twee keer 40.000 kwacha, dat vind ik geen straf!
Jullie horen snel weer hoe het allemaal was!
Dikke kussen en lots of love from Africa!
-
13 Oktober 2012 - 13:19
Marianne En Abe Torn:
Lieve, lieve Eva,
Ik ben al je reisverslagen aan het kopieeren en bewaren op mijn computer zodat we dadelijk rustig alles kunnen nalezen. Heb de letters wat groter gemaakt zodat ook Abe ze et zijn nieuwe leesbril beter kan lezen.
Meid, meid, je moet een boek gaan uitgeven, wat een verslagen allemaal, we dachten nog wel bij de 1e paar, straks worden ze wel wat korter om te lezen ......maar nee hoor. Hieruit blijkt wel weer hoe enorm je het naar je zin hebt en dat je aan ons en iedereen die je lief is, wil laten weten wat er zoal gebeurt......
Dikke XXXXXlieve Eef en pas goed op jezelf!!!!! -
14 Oktober 2012 - 16:58
Marlies:
Lieve Eva,
Bert en Tonny vertelden me over je reisverslag. Inmiddels heb ik alle verslagen gelezen. Ontzettend leuk om je belevenissen te volgen: wat maak je veel mee!
Mooi om te lezen dat je het zo ontzettend goed naar je zin hebt. Hopelijk wordt de buikpijn en diarree wat minder en kun je volop genieten van de rest van je verblijf in Zambia.
Groetjes en liefs, en een goede tijd!
Marlies -
15 Oktober 2012 - 13:01
Jankees:
Hi Schatje alles OK. Goed spul dat Lariam he. Kun je nagaan wat ik er allemaal uitkraamde als ik weerthuiis was.Marcia hele nachten niet geslapen. Schijn ook hele gesprekken met haar gevoerd te hebben. Maar is fijn om al je belevenissen mee te maken op afstandje. Houd je in tegen de "CROW". Knuffel Yank -
15 Oktober 2012 - 21:15
Willy Busiio:
hoi Eva
goed om te weten dat het goed met je gaat , wat zal het eten over 3 weken lekker smaken.
wat je zelfs niet luste zal nu (koning maal ) zijn denk ik, maar dat zal binnen 'n paar weken ook niet meer zijn .
ook nog gefeliciteerd met je OPa die had ik vanavond nog gebeld en natuurlijk over jou gesproken en ze zijn uiteraard heel trots op jou en terecht hoor!
knap van je dat je dit doet.
mag het jou de laatst 3 weken daar heel goed gaan.
heel veel groetjes
tante wil
uit Oosterhout
ik ben het trouwens met die andere mensen eens dat je zoveel te vetellen hebt dat het 'n boek kan worden -
16 Oktober 2012 - 07:13
Tonny:
Ha kind,
Het was weer heel fijn om je gisteren gesproken te hebben. Wij zijn ook blij als je weer thuis bent hoor!
Denk jij maar heel goed na wat ik voor jou kan koken .
Jij vraagt en ik kook.
Veel plezier in Livingstone en uitkijken met raften!!!!!
En een goede reis natuurlijk.
Dikke kus en knuffels
Mama en BErt
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley